รหัสมอร์สคืออะไร

[E20ZSY- สระบุรี]

รหัสมอร์สคืออะไร
 
รหัสมอร์สถูกคิดค้นขึ้นพื่อใช้สำหรับการสื่อสารระยะไกลโดย แซมมวล ฟินลี บรีซ มอร์ส (Samuel Finley Breese Morse) ซึ่งเป็นวิธีการส่งข้อความในรูปของสัญญาณสั้นกับยาวและได้ใช้กับการสื่อสารระบบโทรเลข เนื่องจากระบบโทรเลขเริ่มต้น ไม่สามารถส่งเป็นตัวอักษรได้ จึงใช้รหัสมอร์สแทนตัวอักษรโดยแทนด้วยสัญลักษณ์ขีดและจุด ซึ่งทำให้ส่งโทรเลขมอร์สได้สำเร็จในปี พ.ศ. ๒๓๘๐ (ค.ศ. 1837) ต่อมามีการสาธิตการส่งโทรเลขระยะทาง ๕๕๐ เมตรในวันที่ ๔ กันยายน ค.ศ.1837(พ.ศ.๒๓๘๐) และสาธิตอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ ๒๔ พฤษภาคม พ.ศ.๒๓๘๗(ค.ศ.1844)โดยส่งระหว่างกรุงวอชิงตันกับบัลติมอร์ประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นระยะทาง ๓๘ ไมล์
ต่อมาปี ค.ศ.1848 (พ.ศ.๒๓๙๑) ฟรีซดริช คลีเมนส์ เจอร์เก (Friedrich Clemens Gerke) ได้พัฒนารหัสมอร์สแบบดั้งเดิม (original Morse code) เป็นรหัส มอร์สนานาชาติสมัยใหม่สำหรับส่งโทรเลขระหว่างเมืองฮัมบรูก (Hamburg) และเมืองคัซอาเวน (Cuxhaven) ประเทศเยอรมนี ซึ่งได้กลายเป็นมาตรฐาน ของการสื่อสาร ทางไฟฟ้าทั้งในทวีปอเมริกา และยุโรป เนื่องจาก ความสะดวก และการทำงานบนสายที่มีคุณภาพต่ำได้ ถัดมาปี ค.ศ.1851
(พ.ศ.๒๓๙๔)ประเทศแถบยุโรปได้นำรหัสมอร์สสากลมาใช้ซึ่งพัฒนาจากรหัสมอร์สแบบดั้งเดิมโดยการเปลี่ยนสัญลักษณ์ของตัวอักษรบางตัว ที่เกิดความ
ผิดพลาดในการส่งผ่านสายเคเบิลใต้น้ำและได้กลายเป็นมาตรฐานของโทรเลขทั้งหมด ยกเว้นในทวีปอเมริกาเหนือที่ยังใช้รหัสมอร์สดั้งเดิม และด้วยข้อจำกัด ของพนักงานโทรเลข ที่ต้องมีความชำนาญ เกี่ยวกับรหัสมอร์ส จึงได้มีการพัฒนาเทคโนโลยี ของระบบโทรพิมพ์อัตโนมัติขึ้นในปี พ.ศ.๒๔๖๓
(ค.ศ.๑๙๒๐) ซึ่งมีความน่าเชื่อถือมากพอที่จะมาแทนพนักงานโทรเลขได้

วิวัฒนาการรหัสมอร์สของประเทศไทย

รหัสมอร์สเกิดขึ้นในประเทศไทยครั้งแรกพร้อมกับระบบโทรเลขของช่วงสมัยรัชกาลที่ ๕ ปี พ.ศ.๒๔๑๘ โดยระยะเริ่มแรกรหัสมอร์สที่ใช้ในการส่งโทรเลขเป็นตัวอักษรโรมัน ข้อความที่ส่ง จึงเป็นภาษาอังกฤษเท่านั้น ถ้าต้องการส่งข้อความภาษาไทยต้องแปลข้อความเป็นภาษาอังกฤษก่อน ทำให้การสื่อสารเกิดความล่าช้าและเกิดความเข้าใจผิดได้ ต่อมาระบบโทรเลขมีความจำเป็น ต้องใช้ภาษาไทยเพื่อการสื่อสารภายในประเทศ ทั้งในส่วนของราชการทางทหาร กรมรถไฟ และกรมไปรษณีย์(ในสมัยนั้น)ทำให้มีการคิดค้นรหัสมอร์สภาษาไทยขึ้นและประกาศใช้อย่างเป็นทางการ ในวันที่ ๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๕๕

[kaentong]

สิ่งนี้ล่ะที่นักวิทยุสมัครเล่นหลายท่านกลัว ในการสอบขั้นกลาง